Ostatnia część bardzo ciekawego rozdziału z autobiograficznej książki Thomasa zatytułowanej „100 Procent Anders”!
Nadia wszędzie towarzyszyła Dieterowi. Co wcale nie znaczyło, że on jeszcze nie flirtował z innymi kobietami. Po koncercie albo po występie telewizyjnym Dieter z radością opowiadał Nadii, że teraz na niego czeka ważne spotkanie z firmą płytową albo z organizatorem koncertu. W rzeczywistości zaś udawał się na intensywne pertraktacje z fankami.
Nie wiem czy Nadia się domyślała tego, a może tylko udawała, że ona całkowicie nic nie wie o zachowaniach Dietera wobec fanek. Ale uczciwie patrząc: jeśli ona nie wiedziała, to znaczy, że była naiwna. Jeśli natomiast wiedziała i milczała, to była naiwna podwójnie.
Myślę, że Nadia naprawdę kochała Dietera niezależnie od tego jakim on był. Prawdopodobnie po prostu bała się, że zostanie sama. Dla nas z zewnątrz, sytuacje te były często kłopotliwe i nie zrozumiałe. Nadia wszystkim na około opowiadała, jak ten jej biedny Dieter musi ciężko pracować i to więcej od Thomasa. Przy czym Dieter przecież nie spędzał każdą noc w studiu nagraniowym. Chociaż jak Nadia rozumiała tą pracę…
Pewnego dnia pojawił się ktoś zupełnie nowy. Za każdym razem byłem świadkiem, jak Dieter wydzwaniał do jakieś ze swoich nowych przyjaciółek. Ale tym razem było inaczej. Rozmowy telefoniczne wyglądały jakoś mniej znajomo, były bardziej intymne niż zwykle.
Mieliśmy nagrywać występ w telewizji w Paryżu i zdziwiło mnie, że Nadii przy tym nie było. Widocznie nie chciała lecieć do Paryża tylko na jeden dzień. Podczas jazdy samochodem ze studia telewizyjnego na lotnisko, Dieter powiedział: „Hej, Thomas, eee, ja poznałem kogoś”. „Acha”, odpowiedziałem i wyraziłem przypuszczenie: „Zaczyna się na “F” i kończy się “eldbusch”, prawda?!” „Skąd wiesz? Kto ci to powiedział?” – odpowiedział, zaskoczony. Uśmiechnęłam się do niego: „Nikt. Domyśliłem się. Przecież nie jest to zbyt skomplikowane, skoro ona bez przerwy do ciebie dzwoni. Ale teraz już wiem”. „Słuchaj Thomas”, kontynuował, „wracam przez Majorkę, a tam spotkam się z Veroną”. “Jesteś tego pewny?”, wypaliłem. „Tak, umówiłem się z Veroną na spotkanie na Malle, zostaniemy tam parę dni”. „Cha-cha” zaśmiałem się, „a Nadii powiedziałeś, że masz ważne spotkanie, na którym ona będzie tylko przeszkadzać?” „No dokładnie. A możesz mi Thomas pomóc kupić bikini dla Verony?” zapytał.
„Co mam zrobić? Wybrać bikini dla Verony Feldbush?” – zakrztusiłem się. „Tak, przecież zawsze wiesz, co jest akurat modne” – powiedział Dieter patrząc na mnie szczenięcym spojrzeniem. „Spójrz, Dieter” – powiedziałem – „pokażę ci gdzie na lotnisku jest butik ze strojami kąpielowymi. Ale wybrać to musisz już samemu. A tak w ogóle, to po co masz jej zawozić to bikini? Ręczę ci, że ona i tak większość czasu spędzi bez niego”.
Koniec dyskusji! W czasie późniejszym, podczas naszych akcjach promocyjnych, Verona stale dzwoniła na moją komórkę, żeby Nadia nie domyśliła się. Następnie podawałem telefon Dieterowi, wymawiając ustalone hasło: „Andy do ciebie”. I to wszystko po to, żeby Nadia nie wywęszyła nowej namiętności Dietera. Właściwie mówiąc, mogłem już przestać się tak starać aby to ukrywać, dlatego, bo wkrótce po tym ich tajnym spotkaniu na Majorce, w gazetach pojawiło się ogromne zdjęcie Dietera i Verony na plaży. Pośrodku kilkudziesięciu osób. Typowe dla Dietera! Zawsze w tłumie, specjalnie, żeby wszyscy to zobaczyli.
Ci wszyscy, którzy chcą na żywo zobaczyć Dietera Bohlena, powinni udać się na najlepsze północne plaże Majorki. Tam siedzi na małym ręczniku pośród tysięcy turystów, lub pewnie pływa na sponsorowanym statku wzdłuż plaży. Krążą słuchy, że wystarczy zrobić mu telefonem komórkowym ciekawą fotkę, którą zaraz wysyła się na numer 1414 do gazety „Bild” i zaraz na konto wpływa 500 euro nagrody. Dlatego warto rozłożyć się obok niego.
Oczywiście, te intrygi nie zostały niezauważone przez Nadię. Ona wyprowadziła się od niego, a Verona wprowadziła się na jej miejsce. Dramatyczna sytuacja. Ale zaraz Verona odeszła, a Nadia ponownie wprowadziła się do niego. Wkrótce my wszyscy, ja, Dieter i Nadia razem z zespołem udaliśmy się na tournee po Polsce. Nastrój był, jak zawsze. Dieter powiedział Nadii, że jej się spodoba, no i jej się spodobało.
Na krótko, zanim pojechaliśmy na nasz drugi czy trzeci koncert, ja czekałem na Dietera w hotelowym holu. On wyszedł z windy i miał zaczerwieniony policzek. “Co ci się stało?”, zapytałem zaskoczony. Dieter: “Nadia mi to zrobiła”. – “Co takiego?” – “Ona mnie uderzyła”. Po czym opowiedział mi, że na jego telefon komórkowy zadzwoniła Verona i on jej mówił, że ona jest dla niego jedyna na świecie, że tak wiele dla niego znaczy i tak dalej. Mówił to spacerując po hotelowym korytarzu tam i z powrotem. Niestety, zbyt późno zauważył, że jest to piętro, gdzie mieszkał z Nadią. W czasie kiedy on wyznawał miłosne słowa Veronie do telefonu, zatrzymał się przy drzwiach apartamentu w którym mieszkał tak, że Nadia mogła usłyszeć każde słowo przez uchylone drzwi.
Resztę można sobie wyobrazić. Kiedy rozmowa się zakończyła, Nadia stała za drzwiami. Uderzyła Dietera tak mocno w policzek, że jego telefon komórkowy rozleciał się po całym parkiecie. “O, Boże,” odpowiedziałem, i potrząsnąłem głową. Z jednej strony żal mi go było, ale z drugiej to wywoływało uśmiech.
Reszta dnia została zepsuta i nadawała się na scenariusz do filmu „Sceny z życia rodzinnego”. Jechaliśmy autokarem na miejsce koncertu a Dieter z Nadią wzajemnie się obrażali. Wszyscy muzycy, technicy, opiekunowie jechali razem z nami i wszyscy czuli się nieprzyjemnie. Dieter siedział z przodu autobusu i rozmawiał nieustannie telefonicznie ze swoim prawnikiem. Och chciał się od niego dowiedzieć, jak może Nadię porzucić na „Zero”, aby nic jej nie płacić. Nadia wydzierała się z tylnych siedzeń autokaru, że odpowie jej za to. Moja skromność nakazuje mi, abym nie wdawał się w szczegóły tego wydarzenia. Ale nawet dziś, czyli później niż dziesięć lat, czuję silny odruch wymiotny, gdy myślę o tym autobusie i słowach między Dieterem i Nadią.
Rozdział Verona Feldbush skoczył się wkrótce w momencie, gdy Verona zaczęła ustalać warunki ich stałego związku. Stawianie Dieterowi jakichkolwiek warunków nie jest możliwe. A kiedy mowa zeszła na pieniądze, nic już nie mogło uratować tego związku. Nie wiem czy to prawda, że Verona zażądała odszkodowania na wypadek rozwodu, nie było mnie przy tym. W każdym razie ten kilku dniowy związek Dietera i Verony już stał się częścią ich historii.
Nadia znowu wróciła do Dietera w Tötensen, ale nie towarzyszyła mu już tak często. Dlatego Dieterowi stale towarzyszyły różne „Fanki”. Ja z Claudią na początku staraliśmy się je pocieszać, aby dziewczyny nie czuły się tak załamane jak je porzucił, ale po jakimś czasie zaczęły mylić się nam ich imiona. Nie było żadnej na stałe, ciągle przychodziły i odchodziły. Mieliśmy występy w Moskwie i już na starcie jedna z gazet przywitała nas serią nieprzyzwoitości: Dieter przespał się z tancerką z nocnego klubu. Mógł robić wszystko, co chciał. Jeżeli towarzyszyło mu przy tym błogie nieróbstwo – proszę bardzo. Ale nie chciałem ze wstydem czytać o czymś takim w porannych gazetach. Nie, dziękuję!
Następnie polecieliśmy prywatnym samolotem z Moskwy do Mińska na następne koncerty. Jako bagaż podręczny miał Dieter kolejną „Fankę”, której imienia oczywiście już nie pamiętam. Jego kumpel, Helmut – “Helli” – towarzyszył nam. Jak lecieliśmy gdzieś pomiędzy Rosją a Białorusią, Dieter powiedział: „Słuchaj Helli, te nasze obrączki, co je miałem z Veroną, które gdzieś tam leżą w moim stawie z karpiami, można je wyłowić i oczyścić?” „Czyś ty zwariował?” – powiedział Helli – „kup sobie nowe. To bezsensowne żeby przeszukiwać cały staw, żeby znaleźć dwie obrączki”. „Ty, Helli” – odezwał się ponownie Dieter – „ale można by je ponownie wykorzystać jako pierścionki zaręczynowe?” „Nie Dieter, tak się nie robi. Każdej kobiecie kupuje się nowy pierścionek zaręczynowy”.
Biedactwo, siedziało obok chichocząc razem z Dieterem, oczywiście nie rozumiała ani słowa. Była w prywatnym odrzutowcu w drodze do Mińska, i siedziała obok gwiazdy pop, który się nią zajmował. Czego ona wtedy nie wiedziała, to to, że my wszyscy z Mińska tym samolotem wrócimy do Niemiec. Będzie zmuszona intensywnie myśleć, jak ma wrócić do domu.
* * *
Czas mijał dosłownie w mgnieniu oka. Po naszym przebojowym albumie „Back for Good” przyszedł album Nr. 1 „Alone”, a w roku 2000 „Year of the Dragon”. Pierwszym singlem był “China In Your Eyes”, teledysk został nakręcony w Hong Kongu. Wtedy podczas kręcenia teledysków zawsze towarzyszyła nam ekipa SAT.1 prowadzona przez Ralfa Hermersdorfa. Pracownicy tej telewizji robili reportaże z Modern Talking które były wysoce cenione na antenie telewizji SAT.1. To była typowa sytuacja win-win [win – zdobyć, zwyciężyć, wygrać].
Z tą drużyną, szczególnie z Ralphem, było prosto i przyjemnie pracować.
Spędziliśmy wiele wspaniałych i zabawnych godzin we wszystkich zakątkach świata, a Dieter do wszystkich zwracał się jak do swoich przyjaciół. Co nic nie znaczyło, bo wszyscy ludzie są przyjaciółmi Dietera, tak długo, jak przynoszą mu pieniądze. Jeżeli to przestaje działać, to również przyjaźń kończy się bardzo szybko – albo, w najgorszym razie „to wszystko zawsze było gównem” (jedno z ulubionych powiedzeń Dietera).
W tym momencie rozpoczęła się w Modern Talking II faza , która ukazywała pierwsze znaki tego, że Dieter stawał się znowu kapryśniejszy.
Z Claudią w Hong Kongu w czasie przerw spędzaliśmy razem mnóstwo czasu. SAT.1 również Claudię poprosiło o wywiad. Ona na to nie nalegała, ale było to dobre dla promocji i Claudia chciała po prostu wspierać swojego przyszłego męża. Dieterowi nie podobało to się, bo cały czas kojarzyła mu się Nora. To że Nadia na każdym kroku wywiadów udzielała, nie przeszkadzało mu, bo chciał żeby w Niemczech ona zastąpiła Veronę jako prezenterkę w programie „Peep”.
Poszliśmy do hotelu, gdzie Dieter naskoczył na Ralfa Hermersdorfera. Wykrzykiwał że nie będzie częścią „kurewskich zdjęć”, „kurewskich dialogów” i „kurewskich wywiadów”. Tak dalej nie będzie, oświadczył Dieter. Ralf był na luzie, a nawet w tej sytuacji zachował zimną krew do końca. „Hej, Dieter, jeśli ty już nie masz ochoty na więcej, to zostawimy tyle ile mamy. Zrobimy nasz reportaż z kadrami Thomasa i Modern Talking w całości, ale bez Dietera Bohlena – oddzielnie. Z radością wrócimy najbliższym lotem z powrotem do Niemiec”.
Sądzę, że była to jedyna rozmowa, którą Dieter rozumiał, wpłynąć na niego z podobnym zwrotnym naciskiem!
Oczywiście, teraz już nie było żadnego problemu i materiał zrobiony przez „Ralfiego” znowu były najwyższej jakości.
Autor Piotr
